‹ប្រវត្តិក្រុងឡូវែល› ពីតំបន់‹កាណាល់ហាមីលតុន›ទៅ‹មណ្ឌលជឿនលឿនអាមេរីកាំង›Hamilton Canal District: A Center of American Innovation
ដោយ ឌីក ហាវ
ប្រែសម្រួលដោយ ខ្មែរផុសស.រ.អា.
កាលពីប៉ុន្មានសប្តាហ៍មុន, គណក្រុមប្រឹក្សាក្រុងឡូវែល បានបោះឆ្នោតដាក់ឈ្មោះថ្មីឱ្យ‹តំបន់កាណាលហាមីលតុន›ទៅជា‹មណ្ឌលជឿនលៀនអាមេរីកាំង›ទៅវិញ។ ពាក្យ‹ជឿនលឿន›គឺជាផ្លាកត្រឹមត្រូវ បានត្រូវបំពាក់ឱ្យបំណែកតំបន់ដ៏ទូលំទូលាយនេះ ដែលធ្លាប់មានភាពជឿនលឿនមែននៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ។
គ្រឿងម៉ាស៊ីនដែលបានត្រូវប្រើនៅរោងចក្រឡូវែលដំបូងបង្អស់ គឺធ្វើនៅ‹វ៉លថាំ› ប៉ុន្តែនៅបន្ទាប់ភ្លាមមក ក្រុមហ៊ុនធ្វើម៉ាស៊ីននៅ‹មែរីំម៉ាក›បានបង្កើត‹ហាងធ្វើគ្រឿងចក្រ›សម្រាប់ប្រើខ្លួនឯង ក៏បានរីកដុះដាលក្នុងរោងចក្ររបស់ក្រុង។ ចុះឈ្មោះបង្កើតជាក្រុមហ៊ុនដាច់ពីគ្នានៅឆ្នាំ១៨៤៥ ហាងលក់ម៉ាស៊ីននៅឡូវែល បន្ទាប់មកផលិតបានម៉ាស៊ីនត្បាញសំឡី, ម៉ាស៊ីនបូមទឹក, នឹងបង្កើតក្បាលរថភ្លើងសម្រាប់គ្រុមហ៊ុនប្រើពាសពេញអាមេរីកទៀត។
មកដល់ឆ្នាំ១៨៦០ ឡូវែលបានក្លាយជាទីក្រុងដែលធំបំផុតនៅ‹ម៉ាសឈូសិត›ដែលមានប្រជាជន៣៦,០០០នាក់រស់នៅ ដែលប្រើកម្មករ១៤,០០០នាក់ នៅក្នុងរោងចក្រតំបាញ៥២របស់ក្រុង។ ជារៀងរាល់អាទីត្យ រោងចក្រទាំងនោះ បានបង្វិលសំឡី៨០០,០០០ផោន ឱ្យទៅជាក្រណាត់កាត់ខោអាវប្រវែង២,៤លានយ៉ាដ។ ផ្លូវរថភ្លើងបានទៅជាសំខាន់ខ្លាំងឡើង សម្រាប់ដឹកនាំសំឡីចូលក្រុង នឹងសម្រាប់ដឹកនាំផលិតផលធ្វើហើយចេញពីទីក្រុង ទៅកាន់ទីផ្សារ។
រោងចក្រធ្វើម៉ាស៊ីននៅឡូវែលស្ថិតនៅក្នុងចំណោមនៃរោងចក្រតំបូងគេ ដែលបានក៏សាងក្បាលរថភ្លើងប្រើកំដៅទឹក។ នៅដើមឆ្នាំ១៨៣០ ស្ថាបនិករបស់ក្រុងឡូវែលម្នាក់ឈ្មោះ ប៉ាទី្រក ត្រេស៊ី ចាកសុន បានឰពីបច្ចេកទេសមធ្យោបាយដឹកនាំប្រើកំដៅទឹកថ្មីនៅប្រទេសអង់គ្លេស ក៏ទៅដឹកយកមួយមកជាគំរូម៉ាសីន សម្រាប់ធ្វើក្បាលរថភ្លើងខ្លួនឯង នៅក្នុង‹ហាងធ្វើម៉ាស៊ិននៅឡូវែល›។ ក្បាលរដភ្លើងទី១ មានឈ្មោះថា‹ប៉ាទ្រីក›ជូជាកិត្តិយសដល់ ប៉ាទ្រីក ត្រេស៊ី ចាកសុន។ ពីឆ្នាំ១៨៣៥ ដល់ឆ្នាំ១៨៦០ ‹ហាងធ្វើម៉ាស៊ីននៅឡូវែល›ផលិតបាមក្បាលរថភ្លើងប្រើទឹកក្តៅ ចំនួន១០០គ្រឿង។
មិនថាជាអ្នកធ្វើឱ្យជឿនលឿនខាងគ្រឿងម៉ាស៊ីនរោងចក្រតំបាញ, បង្កើនគុណភាពម៉ាស៊ីនបង្វីលទឹក, ឬក៏បង្កើតក្បាលរថភ្លើងដំបូងខ្លះៗនៅក្នុងស្រុកនោះទេ, ‹ហាងធ្វើម៉ាស៊ីននៅឡូវែល›គឺជាមជ្ឈមណ្ឌលនៃការជឿនលឿនមួយនៅអាមេរីក នាជំនាន់សតវត្យទី១៩នោះ។ ទីដីដែលគេបានសង់នាពេលនោះ គេបានស្គាល់ក្នុងឈ្មោះថា‹តំបន់ជឿនលឿននៅកាណាល់ហាមីលតុន›។ ដោយសារតែទីក្រុងកំពុងងាកទៅស្វែងរកមើលអភិវឌ្ឍន៍ថ្មី ឱ្យស្របនឹងភាពពិតនោះ យើងយល់ថាជាការប្រសើខ្លាំងណាស់ដែល‹ឱបអតីតកាលនៃតំបន់›ឱ្យជាប់ ដោយសង្ឃឹមថា‹ប្រវត្តិសាស្ត្រនោះនឹងកើតសារជាថ្មីដោយឯកឯង›៕
Richard Howe, Jr
Several weeks ago, the Lowell City Council voted to rename the Hamilton Canal District the Hamilton Canal Innovation District. Innovation is an appropriate label to affix to this large parcel, for innovation is embedded in its history.
The machinery for Lowell’s first mill was built in Waltham but the Merrimack Manufacturing Company soon established its own machine shop to construct machinery for use in the city’s expanding mills. Incorporated in 1845 as a separate company, the Lowell Machine Shop was soon producing cotton machinery, water turbines and even locomotives for companies across America.
By 1860, Lowell was the second largest city in Massachusetts with 36,000 residents with nearly 14,000 employed in the city’s 52 textile mills. Each week, those mills turned 800,000 pounds of cotton into 2.4 million yards of cloth. Railroads became increasingly important to transport cotton to the city and finished goods from the city to markets. (Courtesy of ROC
The Lowell Machine Shop was one of the first in America to build steam locomotives. In the early 1830s, one of Lowell’s founders, Patrick Tracy Jackson, heard of a new transportation technology used in England – the steam locomotive. Jackson purchased an English locomotive and had it shipped to Lowell where mechanics at the Lowell Machine Shop used it as a model to build their own locomotives. One of the first was called Patrick in honor of Patrick Tracy Jackson. From 1835 to the 1860s, the Lowell Machine Shop built 100 steam locomotives.
Whether it was advanced mill machinery, increasingly efficient water turbines, or some of the first locomotives built in this country, the Lowell Machine Shop was a center of innovation in 19th century America. The land it was built upon is now known as the Hamilton Canal Innovation District. As the city seeks to turn the vision for this new development into reality, we would be wise to embrace the site’s past, and hope that history repeats itself.